En toen was er stilte....

Vandaag is het 31 december 2017. Een dag waar ik altijd naar uit keek, de laatste dag van het jaar, terug kijken op wat er geweest is en vooruit kijken naar wat hopelijk gaat komen. Dit jaar zou ik het liefst deze dag willen overslaan en de tijd terug draaien naar maandag 11 december, want op dinsdag 12 december gebeurde het ergste wat je als moeder kan overkomen ik raakte allebei mijn kinderen kwijt. Mijn alles, mijn 2 schatten.

School staakte die dag dus Lily ging mee naar oma Prina, de dag ervoor had het veel gesneeuwd dus we gingen op tijd weg voor de gladheid, speelgoed waar ze mee wilden spelen ging mee in de auto en daar gingen we. We waren door de tunnel toen ik dacht, we zijn er gelukkig bijna. Ik haalde een vrachtauto in, toen gingen we ineens schuiven, we gingen door de middenberm en belanden op de andere weg helft. Ik zag nog de koplampen van de tegemoet komende auto's en toen de klap.

Stilte, intense stilte.....

Vanaf het moment dat de hulpdiensten er waren was ik helder, ik zag links schuin achter me een wit scherm verschijnen en vroeg naar mijn kinderen. Uw zoontje is er niet meer mevrouw, mijn lieve Mike was er niet meer, weg, dood. En Lily vroeg ik? Lily zijn ze aan het reanimeren maar hou er maar rekening mee dat zij het ook niet zal halen.

En dan, je kan niks je wilt naar je kinderen maar dat kan niet. Zelf had ik erg pijn aan mijn pols en bekken. Er stond voor mijn auto een politieagent die ik kende, ik weet dat ik zijn naam heb geroepen en dat ik hem daar heb gezien tot ze mij uit de auto hadden geknipt.

Ik werd naar Goes gebracht, er waren 5 ribben, een nekwervel, mijn pols en 2 onderste delen van mijn schedel waar ik breuken in had, verder nog wat kneuzingen en schrammen maar ik was er nog. Door het oog van de naald noemen ze dat, nu bijna 3 weken verder ga ik me steeds meer beseffen wat ze daar mee bedoelen.

Jelle een vriend van ons was als eerste bij mij in het ziekenhuis, daarna mijn moeder en Gert. Ook nog familie, maar het enige wat ik steeds zei ik kon er echt niks aan doen en mijn Mike is dood. Ze hebben me gestabiliseerd en naar Rotterdam gebracht waar Lily was. Toen we daar kwamen en vroegen naar haar zeiden ze alleen we wachten tot de hele familie er is. Gert zei we pakken elk sprankje hoop aan om haar er bovenop te krijgen maar ik voelde al dat dit er niet meer zou zijn. Toen Lily haar papa er was en ik nog onderzoeken had gehad kwam dan eindelijk de dokter. Helaas kunnen we niks meer voor Lily doen, ze ligt nog aan de beademing maar is niet levensvatbaar meer. Mijn lieve lillemansje, weg, dood. 

We werden naar haar toegebracht, en ze werd bij mij in bed gelegd, de zusters of gert hielden een spiegel vast zodat ik haar kon zien want ik kon en mocht niet draaien met mijn nek en had een kraag om ivm mijn breuken. Mijn lieve meisje nog zo mooi alsof er niks aan de hand was, was er dan echt niemand die haar nog kon helpen? Ik hield haar handje vast en streelde over haar haren, familie kreeg de tijd om afscheid van haar te nemen. Nog maar 5 jaar geleden lag ze in mijn armen als een baby te kroelen en nu lag ze in mijn armen om te gaan sterven. Ik bleef samen met Lily haar papa over toen ze de beademing eraf gingen halen, de dokter zei dat het even kon duren en dat ze nog stuiptrekkingen zou kunnen hebben, ze lieten ons alleen, Lily was al na enkele minuten weg, naar haar lieve broertje Mike. Die twee konden niet zonder elkaar en nu waren ze weer samen.

1 klap, allebei mijn kinderen weg. Dat gevoel, niet te beschrijven. Als ze vroegen heb je pijn zei ik lichamelijk valt mee in vergelijking met de pijn in mijn hart, maar daar is geen pijnstilling voor.

De volgende dag hebben ze mijn lieve Mike ook nog naar Rotterdam gebracht zodat ik van hem ook nog afscheid kon nemen. Zo waren ze allebei nog even bij mij. Het gevoel om je grootste liefdes van je leven bij je te hebben liggen, vast te houden en ze zijn koud en leeg, verscheurend maar aan de andere kant gaf het me ook een rustig gevoel dat ik ze allebei nog heb kunnen knuffelen en vast heb kunnen houden na hun dood. 

Vanaf Rotterdam zijn Lily en Mike samen naar Middelburg gegaan naar het rouwcentrum. Samen bij elkaar, nu zijn ze ook ergens samen als 2 sterren aan de donkere hemel.

Na 12 dagen was de afscheidsdienst, dat was het laatste wat we voor jullie konden doen!Daarna ging ik naar huis en hoefde ik niet meer terug naar het ziekenhuis. Dat was fijn, maar die confrontatie met al jullie spullen en slaapkamertjes en alles in huis wat nog precies zo stond toen we die dinsdag weg gingen deed vreselijk pijn. Jullie waren mijn alles, mijn leven en hoe dan nu verder?

Zoveel mensen die steun betuigen er voor ons willen zijn, dat voelt als een warme deken om een koud lichaam. Maar diezelfde mensen gaan wel door nu met hun levens, hebben hun kinderen nog, zijn heel blij dat ik er nog ben. Ik, ik moet hier zelf doorheen, ik was hun mama, niemand die weet hoe ik me nu voel, hoe ik het leven nu zie. Hoe moet ik ooit nog liefde kunnen geven, lichtpuntjes kunnen zien als mijn hart zo leeg en koud is... 

Lieve Lily, Lieve Mike mama weet nog niet hoe maar ik zal zorgen dat jullie trots op me kunnen zijn vanaf boven! Dikke knuffel en kus mama