Hoofd vol zorgen....

'Bel 112' roep ik naar Gert, die schakelt zijn telefoongesprek naar de huisartsenpost om in een telefoontje naar 112. Terwijl hij belt loop ik met Nick beide huilend op mijn arm, gelukkig huilend want even daarvoor bleef hij in zijn slijmpjes en liep hij blauw aan. 

Ik was de week ervoor al met Ryan naar de huisarts geweest ivm een verkoudheid, en ergens was het wachten op het moment dat Nick ook verkouden zou worden, zo gaat dat nu eenmaal. En ja afgelopen week begon hij eerst wat te snotteren waar een paar dagen later ook nog een lelijk hoestje bijkwam. In het weekend zag ik een nieuwbericht voorbijkomen dat het RS virus zo in opmars was en verschillend kinderafdelingen in het land vol begonnen te raken. Mijn moedergevoel dacht het zal toch niet, en op zaterdagavond belde we al eens met de huisartsenpost. 'Mevrouw heeft hij koorts? Nee dat niet maar zijn tempratuur zit wel hoger als normaal.' We hoefden niet te komen en ik vroeg waar we dan op moesten letten, vooral de koorts was een ding wat we in de gaten moesten houden. Het zat me niet helemaal lekker maar goed die mensen zullen er dan verstand van hebben denk ik dan. Zondag was hij de hele dag rustig, af en toe een hoestje, veel slapen en wat verhoging maar nog altijd geen koorts. S'avonds zaten we op de bank en hij ging enorm hoesten, hij werd onrustig, en voelde erg warm aan, ik zei tegen Gert bel nog maar eens de huisartsenpost, ik verschoon hem, check zijn tempratuur en geef dan zijn fles. Zover kwamen we niet, op het moment dat ik zijn luier uit had kreeg hij zo een hoestbui waar hij niet uitkwam, hij liep blauw aan en leek te stikken. In paniek pakte ik hem op en riep huilend naar Gert dat hij de ambulance moest bellen. De minuten kropen voor mij voorbij, huilend liep ik met Nick door de kamer om hem te sussen, kijkend naar de foto van Lily en Mike dacht ik het zal toch niet dat ik straks van Nick ook alleen maar meer een foto en as heb staan. 

Toen de ambulance kwam kon ik niks zeggen, ik kreeg amper geluid uit mijn keel, ze onderzochten hem, en stelde ons gerust, hij huilde en dat was positief. Daar gingen we met ons kleine hummeltje de ambulance in, met sirene aan naar het ziekenhuis. De laatste keer lag ik er zelf in, veel kwam naar boven, vooral de angst die ik toen had dat we met de ambulance onderweg naar Rotterdam nog eens een ongeluk zouden krijgen, omdat die zo hard ging en het nog glad was. De tranen bleven komen en mijn gedachten stonden niet stil.

En je hoofd vol zorgen, Houd je lichaam in zijn macht, Er komt altijd een morgen, Ook na de langste nacht. -Nick&Simon

In het ziekenhuis werd hij onderzocht en getest op Covid en het RS virus. Er werd een bed opgemaakt en Gert ging alleen naar huis want er mocht maar één iemand bij hem blijven. Daar lag ik alleen, Nick aan de monitor, en mijn hoofd vol, alles kwam naar boven. Die nacht amper een oog dicht gedaan. De volgende morgen hoorde we dat Nick inderdaad het RS virus had, gelukkig had hij het niet zo erg dat hij aan de beademing moest. Dinsdag eind vd middag mohten we gelukkig naar huis want hij deed het goed, de hoest gaat hij nog een poosje houden, maar ik had het vertrouwen doordat ik aan de monitor kon zien hoe zijn zuurstofgehalte was tijdens een hoestbui dat dit goed zou komen.

Nu zijn we weer lekker thuis maar begint het zoeken terug naar balans, ritme, waar sta ik als mijzelf, als mama, als vrouw van, mijn gezin is compleet maar niet compleet. De koek was ver op, dit heeft er niet aan bijgedragen, maar nu hoop ik toch dat we in wat rustiger vaarwater komen. Met altijd nog de ups en downs dat besef ik mij zeker wel, maar gewoon een beetje rust, en genieten van mijn mannen.

Lieve stinkerds, wat was mama bang, ik dacht straks is je broertje bij jullie en moet ik nog meer missen. Jullie heeb vast goed op hem gepast! Love you to the moon and back xx mama