Onrust...

Het is al een poosje stil, geen blog geschreven. Normaal kwam de onrust, kreeg ik het in mijn hoofd, ging ik achter de computer zitten en schreef ik het in 10min van me af. Nu loop ik al weken, zeg maanden met onrust, maar ik weet niet wat ik schrijven moet. Er zit teveel in mijn hoofd, en zitten de mensen hier nog wel op te wachten? 

Waar ga ik dan toch eens beginnen aan die warboel? Over wat voor jaar 2020 wel niet was? Ja dat hoef ik niemand uit te leggen, corona all over the place... Het besef hoeveel sociale contacten doen, eens gezellig uit eten met vrienden of een feestje, even afleiding, wat mis ik dat, want man man man wat had ik ineens veel te veel tijd om na te denken.

In augustus begon ik aan een intensief revalidatie traject, 2x per week voor 2 a 3 behandelingen naar Terneuzen. In de hoop dat mijn lichamelijke klachten wat zouden afnemen,  of dat ik er wat beter mee zou leren omgaan. Eind december had ik mijn laatste dag, kwam ik er fluitend buiten? Helaas niet, absoluut veel inzichten gehad, regelmatig geconfronteerd met mijzelf, maar het waren de laatste weken die mij deden beseffen dat er nog zo weinig bekend is over mensen helpen in rouw. De mensen willen je goed bedoeld helpen, en denken soms dat dat opgelost is met een psycholoog of een behandeling. Maar soms heb je veel meer aan een warme kop thee, even niks hoeven zeggen, een kaartje, een berichtje, wetende dat je verdriet er mag zijn, want dat gaat nooit weg. Mensen zien je liever blij want dan hoeven ze er niet naar te vragen, het is 'tenslotte' 'toch' AL 3 jaar geleden? En dat maakte me soms boos, want ik voelde mij niet begrepen,  wat moet ik nog meer doen om te laten zien dat ik mijn best doe? Ze vonden dat ik op bepaalde stukken vast liep, zelf had ik niet dit idee want ik kom toch nog altijd mijn bed uit, ik zorg voor Ryan, voor Gert, voor de baby in mijn buik. Oke ik zorg niet altijd zo goed voor mijzelf, dat weet ik maar al te goed, maar hé hallo ik doe wel mijn best om steeds wat liever te zijn voor mijzelf! Ik vind mijzelf namelijk al snel zwak, zo kom ik blijkbaar op de buitenwereld niet over maar zo voel ik mij soms wel, maar het gekke is dat met een oefening over  of iemand sterk is of zwak ik mijzelf wel beschreef als sterk. Niemand is perfect, en met die warboel in mijn hoofd plus zwangerschaphormonen is het soms dolle boel, maar ik werk eraan!

De zwangerschap is ook nog een stuk waar de onrust vandaan komt. Ik denk dat ik van alle 4 de zwangerschappen nog niet zo ongerust ben geweest als nu. Ik sta gelukkig onder goede controle en in speciaal traject dus ben in goede handen, maar het valt me zwaar. De angst gaat het allemaal wel goed, blijf ik zelf gezond? Ik zei laatst tegen Gert, als ik met corona op de IC moest komen en en er zou een punt komen dat er gekozen moet worden tussen mij of de baby, dan wil ik dat je mij belooft dat je voor de baby kiest. Zulke onderwerpen moeten vreselijk zijn voor Gert maar dat komt dan ineens in me op en ik moet dat dan kwijt. Tot nu toe is gelukkig alles goed met de baby, hij is wel de kleinste van de vier dus krijg extra controle, wat mij dan eigenlijk stiekem zorgen baart, ja mensen zo werkt mijn brein helaas en ja ik word daar soms ook helemaal gek van. Maar hierin doe ik wederom mijn best.

Gelukkig was 2020 voor ons ook jaar met lichtpuntjes. De bruiloft, nog geen moment spijt gehad dat we die hebben laten doorgaan wat een prachtige dag met een lach en een traan, zwanger van onze vierde druif + alle momenten met Ryan, soms vreet hij energie maar wat een heerlijk kind. Alleen het moeilijke is dat altijd als je zo een geluksmomentje hebt, je daarna weer dat dicht geknepen keel gevoel krijgt van het gemis en van het kan zo over zijn... Word dat ooit minder? Ik heb mijn onrustige brein weer even een beetje geleegd en gekalmeerd, de vraag is voor hoe lang? Wie zal het zeggen? 

Lieve stinkies van mama, kanjers, toppers. Ik geloof nog steeds niet dat jullie niet meer terug komen, ik mis jullie verschrikkelijk!!! Dikke knuffel en hou van jullie xx mama