Confrontaties en besef

De dagen worden weken, de weken worden maanden en de maanden worden jaren. Het is al bijna een maand geleden dat ik mijn lieverds verloor, een maand geleden dat ik hun stemmen nog hoorde en ze nog bij ons in bed kropen om te kroelen s'ochtends, een maand geleden was alles nog normaal.

Afgelopen week was een week van confrontaties en besef. Op dinsdag zei mijn vriend ga je mee om een paar kleine boodschappen, ja dacht ik dat kan ik wel. Jas aan en daar gingen we, met de auto, niet te hard over de heuvels etc en dan ging het wel. Wie had gedacht dat een simpel ritje naar de supermarkt en een paar boodschappen halen zo een impact kan hebben. We kwamen in een bocht een vrachtwagen tegen, mijn maag kromp ineen en ik schoot vol. Eenmaal bij de winkel was ik weer redelijk rustig, tot we in de winkel waren, elk schap had wel een herinnering, nooit geen koekjes meer kopen voor school, geen toetjes, dat lustte Lily zo graag, oh en dat wilde Mike altijd. Er liep een kind te krijsen en heisa te maken, normaal gezien moest ik daar om lachen en genoot ik ervan als ik even alleen in de winkel was, nu wenste ik dat het mijn Lily en Mike waren die zo stampei stonden te maken, dat ik ze bij hun arm kon pakken, boos worden en dan mee naar huis kon nemen. Mensen keken naar me want ik liep te huilen en dan heb ik ook nog eens zo een kraag om mijn nek waar je niet omheen kunt kijken. Ik was blij toen ik weer thuis was, maar was ondanks de pijn en het verdriet ook blij dat ik het gedaan had.

Op donderdag stonden de afspraken gepland voor het ziekenhuis. Daarvoor zouden we even langs mijn moeder gaan. Op woensdag kwam al de vraag hoe gaan we rijden, gaan we er langs of niet. Ik wilde sowieso door de Westerscheldetunnel, tot dan had ik de tijd om de beslissing te nemen, het was heel raar om dezelfde weg te rijden die ik als laatste 12 december met hun had gereden, weer waren daar die vrachtauto's maar nu gingen we ze ook inhalen, ik zat met ingehouden adem en de tranen rolden over mijn wangen, dat 1 zo een vrachtwagen je hele leven op zijn kop gooit, ongelofelijk. We kwamen op hetzelfde moment tot de beslissing we gaan langs de plek rijden, uitstellen maakt het alleen maar moeilijker en mijn familie en vrienden woont nu eenmaal aan die kanten en we zullen daar vaak genoeg nog heen gaan. Dat moment, ik riep al huilend kijk nou hoe breed die weg is, die stomme vrachtwagen die contact heeft gemaakt met onze auto, waarom wij?? Ik was boos en verdrietig, en de wat als... vragen kwamen weer.

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik door de scan voor mijn nek, daarna kreeg ik een nieuw gips om mijn pols, de mevrouw die mij hielp wist niet wat ze moest zeggen, ik zei dat snap ik, dat weet niemand. Ik vroeg of ik een roze en blauw gips mocht voor Lily en Mike, ze zei jij mag dat. Ze hebben vast boven zitten grinniken om mama haar gips! Na het nieuwe gips moest ik nog een foto laten maken van mijn pols, toen we zaten te wachten keek ik op een stel wat beide met hun telefoon zat en hun kindje was aan het spelen, vroeg dingen maar werd bijna zo goed als genegeerd, hij ging naar een wildvreemde om het daar maar aan te vragen en mee te spelen. Ik moest mijzelf tegen houden om niet te schreeuwen naar die mensen, kijk eens naar je kind, speel met hem, houd hem vast en laat niet los, mijn kinderen zijn dood, ik kan het niet meer. De breuk in mijn pols geneest goed en het gips mag daar over 1.5 week af, de breuk in mijn schedel is stabiel dus de kraag is voorlopig nog mijn beste vriend, toen hij alles liet zien zij ik dus ik heb gewoon geluk gehad, hij zei je hebt niet 'gewoon' geluk gehad je hebt GELUK gehad, de meeste mensen met een breuk daar raken verlamd of gaan dood. Bam die kwam binnen, en hard ook! Ik wist het wel ergens in mijn achterhoofd, maar ik was niet bezig met mijn lichamelijke toestand, ik heb veel meer pijn in mijn hart... Want dat kwam afgelopen week zo vaak naar boven, ze komen echt niet meer terug, nooit meer.

Lieve Lily, Lieve Mike, mama mist jullie zo erg, elke dag stuur ik knuffels en kusjes naar jullie!