Als er geen morgen meer is....

Vanmorgen las ik het bericht van het drama in Oss, ik keek naar de foto´s van lil en mike en zei hardop tegen ze 'nou jongens het word druk daarboven, maak het maar gezellig met z'n allen'. Ik was er slecht van, alles van 12 december kwam weer keihard binnen, het gevoel dat ik had op het moment dat je hoort dat je kind er niet meer is en je andere kind het waarschijnlijk ook niet zal halen. Wat weet ik als geen ander wat deze ouders nu moeten voelen, meemaken. Eén klap en je hele toekomst ziet er anders uit, geen broodtrommeltjes meer maken sochtends voor school, geen verhaaltjes voor het slapen gaan, ipv uitkijken naar feestdagen/verjaardagen daar nu tegenop zien, want het word nooit meer zo als vroeger.

Helaas moeten er zulke erge dingen gebeuren om mensen te laten beseffen dat het allemaal zo over kan zijn, dat er misschien geen morgen meer is. Je gaat er ook niet vanuit dat je je eigen kinderen verliest, en je kunt ook niet 'normaal' leven als je dat altijd angstig in je achterhoofd houd. Dat zal voor ons straks een enorme uitdaging zijn als de kleine man er is, want wij zullen altijd bang zijn om hem te verliezen omdat we weten hoe het is. Maar ik hoop dat mensen wat vaker beseffen of inzien wat ze hebben, geef elkaar sochtends een kus als je weg gaat, geef je kind een pakkerd voor hij gaat slapen en voordat hij naar school gaat, het kan soms echt de laatste keer zijn, en dan ben je zo blij dat je hem of haar die kus en knuffel nog hebt gegeven. Want ik zou er alles voor over hebben om hun nog één keer een kus en een knuffel te kunnen geven, want één klap en ik was ze kwijt. één klap, voor altijd weg en de rest van je leven gemis en pijn.

Lieve stinkerds, 

Mama hoopt dat jullie met alle kindjes daarboven veel plezier maken, samen spelen en lekker ravotten. Hele dikke knuffel en een hele dikke poepkus