Rollercoaster

Life is a rollercoaster, Just gotta ride it... ~ Ronan Keating

De achtbaan, je houd ervan of je vind het vreselijk maar één ding is zeker, als je erin stapt de beugels dicht gaan en je hem langzaam vooruit voelt gaan kun je er niet meer uit en moet je blijven zitten tot het ritje klaar is. En daar ga je dan, langzaam naar boven, vaak stopt hij nog even en dan ineens klettert hij naar beneden, je word alle kanten op geschud, je hart zit in je keel en je weet soms niet waar je het zoeken moet al happend naar adem van het schreeuwen. Ik was altijd het type wat hield van de achtbaan, maar nu zit ik in een emotionele achtbaan en ik vind het verschrikkelijk want ik weet dat ik hier nooit meer uitkom, ik zal altijd in dat bakje moeten blijven zitten met de beugels dicht, en ik weet wel dat elke achtbaan anders is, maar degene waar ik nu inzit overtreft alles en ik ben soms doodsbang.

De laatste weken van de zwangerschap waren zwaar en ik wist dat vanaf dat de baby geboren zou worden het niet makkelijk zou zijn, vooral emotioneel gezien. En ondanks dat ik wel zo realistisch was hierin ben ik toch keihard met die achtbaan naar beneden gedonderd (sorry voor grove bewoording). De bevalling was zeer emotioneel en ging erg snel waardoor ik zelf het gevoel had dat ik het absoluut niet kon, alle lof naar Gert en de verloskundige die naast mijn bed stonden want ik wist niet waar ik het zoeken moest en heb dit tot in de treure geroepen, ik kan het niet... En toen was daar onze kleine man Ryan, wat een knapperd, maar daar kwam ook al die angst wat als we hem ook verliezen. Toen de oma's en opa's kwamen kijken was daar toch die hoop dat Lily en Mike samen met hun binnen zouden komen om hun broertje te komen bewonderen, maar nee helaas... Ze stonden op mijn nachtkastje met een kaarsje. De volgende dag mochten we naar huis, in de auto, ik ging achterin naast Ryan, gelukkig was het goed weer en rustig op de weg en kon ik dit verassend goed aan. Eenmaal thuis ging de achtbaan over de kop, het was fijn om thuis te zijn maar we misten er weer twee, ze hadden druk rennend in huis moeten zijn en trots overal vertellen dat hun broertje geboren was, het is gewoon weg niet uit te leggen wat voor gevoel dat gaf. De eerste nachten hebben Gert en ik amper geslapen, bij elk geluidje sprongen we op om te kijken of Ryan nog ademde, nu beginnen we te wennen aan zijn geluidjes en worden we hier iets rustiger in, maar de angst is er. 

Zo zijn er zoveel dingen de afgelopen weken waar die achtbaan van over de kop ging, en als ik dacht even op adem te kunnen komen al langzaam rijdend naar boven, donderde (sorry) ik het volgende moment alweer keihard naar beneden. Gister was zo een moment, ik besefte me dat ik nooit meer die 'onbezorgde' moeder zou worden die ik voor Lil en Mike was, die soms gekke mama met haar twinkeling in haar ogen. Ik voelde me schuldig tegenover Ryan, en de onzekerheid kwam of ik wel een goede mama voor hem kon zijn, of ik wel een goede vrouw voor Gert kon zijn, en dan weet ik het even niet meer, dan is er het gemis, de pijn, het verdriet, de angst, mijn onzekerheid, en als ik dan in de spiegel kijk zie ik een vrouw die in nog geen jaar tijd zoveel ouder is geworden, verdriet in doffe ogen, leeg en kapot vanbinnen.

Maar hoe moeilijk ook, we moeten door, ik ben er nog en ga Lily, Mike en Ryan trots maken. Dus vanmorgen hoe moeilijk ik het ook vond, heb ik samen met Ryan naar Frozen gekeken, we hebben 6 ballonnen voor Lily opgelaten met een mooie Elsa kaart eraan en we hebben taart gegeten en eerst 6 kaarsjes uitgeblazen voor de jarige jet. De komende weken zal het een heftig ritje blijven in de achtbaan, maar dankzij alle steun van de mensen die om ons geven maak ik die rit. En ik reageer misschien niet altijd op berichtjes, maar weet dat ik dat erg waardeer!

Lieve Lily & Lieve Mike,

Heb je een fijne verjaardag gehad lieve lil, vond je je ballonnen van Elsa mooi? Mama is trots op jullie grote zus en grote broer en ik hou heel veel van jullie!!!!

Dikke knuffel en heel veel zoentjes