Op een grote paddenstoel....

We kennen hem allemaal het liedje van de paddenstoel, waarschijnlijk vroeger zelf gezongen als kind en nu geven we het door aan onze eigen kinderen. Ook hier werd dat liedje vaak gezongen, mama zing nog eens dat liedje van de paddenstoel. Het is weer die tijd van het jaar, de herfst, dit was altijd mijn lievelingstijd van het jaar (sept tot dec), de vallende herfstblaadjes, de bomen die verkleuren, de herfststormen, naar het bos om zoals Mike dat altijd zei 'koestanjes' en 'dennisappels' te zoeken, daarna maakten we daar dan poppetjes en spinnen van met sateprikkertjes, we haalden de herfstdecoratie van zolder en versierden daar dan het huis mee. Nu moest ik het allemaal alleen doen, geen enthousiaste hulpjes om te helpen.

Vandaag 10 maanden al geen hulpjes meer. Waar zijn die 10 maanden heen? Het voelt nog als gister dat ik ze uit school haalde, we ze savonds op bed legde niet wetende dat het de laatste keer was. Ik hoop elke ochtend wakker te worden van hun dat ze roepen dat ze wakker zijn, dat we verder kunnen waar we gebleven waren. En dan komt die harde realiteit weer, het zit hem in die kleine dagelijkse 'normale' dingen. De was ophangen en geen kinderkleren meer moeten ophangen, de kindjes buiten horen spelen op school en denken daar hadden ze bij moeten zijn, in de winkel lopen en leuke, lekkere dingen voor ze zien en dan ineens beseffen oh nee ik hoef dit niet meer te kopen, als de deurbel gaat hopen dat zij voor de deur staan, maar het ergste is de stilte in huis.

Ik twijfelde of ik de herfstdecoratie in huis zou halen dit jaar want ik had er helemaal geen zin in, maar Gert zei ook tegen me ze zouden het willen dat je het doet, ook voor hun broertje. Huilend heb ik het versierd, wetende dat ik dit nooit meer met hun kan doen, maar wel beseffend dat ik dit wel wil doen voor hun broertje, ik wil hem datzelfde meegeven als dat ik hun meegaf, ondanks dat deze tijd voor mij nooit meer zo zal aanvoelen als wat het hiervoor altijd deed. 

Die herfststormen waar ik vroeger zo van kon genieten zitten nu in mij, ik voel dat ze aanwakkeren en ik weet dat ze aanwezig zijn, van lichte stormen tot hele zware, en de komende weken zullen dat zware zijn dus ik moet weer die denkbeeldige laarzen en regenjas aandoen en er dwars doorheen gaan, maar het liefst zit ik onder die paddenstoel te schuilen, samen met hun en zingen we liedjes.

Lieve lilemans en Mikemans,

Al zo lang niet meer samen kunnen knuffelen, ik mis jullie zo. Mama stuurt elke dag knuffels en kusjes naar waar jullie zijn en ik hoop dat jullie dat voelen. Mike ik heb je dennisappels in de tafel gelegd, en lil dit jaar nog geen eikeltjes want vorig jaar kropen daar de beestjes uit weet je het nog?

Dikke knuffel voor jullie toppers!! xx mama