365 dagen in een jaar...

Daar zitten we dan, oudejaarsdag 2018. Vorig jaar op deze dag schreef ik mijn eerste blog, ik wilde mijn gevoel met jullie delen, zodat jullie een klein beetje weten hoe het moet zijn of hoe ik me voel. Nooit had ik gedacht dat het daadwerkelijk zoveel keer gelezen zou worden, zoveel reacties en lieve woorden daarna. En dan ineens zijn we 365 dagen verder, waar is het jaar gebleven? Ik heb het gevoel dat ik 3 keer met mijn ogen heb geknipperd en het jaar was voorbij. En wat voor jaar... Een jaar vol met 'eerste' keren, veel pijn, verdriet en zo een gemis.  Een jaar waarin ik mijzelf dwong om dingen te doen waarvan ik wist dat ze enorm moeilijk zouden zijn, maar deed ik het niet dan wist ik dat het alleen maar moeilijker zou worden om het de keer daarna te doen. Maar ook een jaar met een paar zonnestralen achter die donkere wolken, waarvan ik vorig jaar op deze dag nooit had gedacht die ooit nog eens te kunnen ervaren. Ik werd ten huwelijk gevraagd en we werden zwanger van onze lieve Ryan. De zwangerschap viel me emotioneel en lichamelijk zwaar maar het heeft me wel door het jaar heen geholpen, want ik moest door, er was een kindje onderweg die een mama nodig had. En wat een knapperd, zo fijn dat ik weer zorgen kan, maar soms zo pijnlijk en confronterend als ik hem aankijk en punten herken van zijn grote zus en broer, dan krijg ik een knauw in mijn hart en mis ik hun nog meer.

Terug kijkend weet ik voor aankomend jaar waar de hele zware momenten zullen zijn, en afgelopen jaar wist ik ook dat die dagen er aan kwamen maar ik wist niet wat die zouden brengen. Zo keek ik erg op tegen 12 december, de dag dat we het ongeluk hadden en we ze al een jaar kwijt waren. Alles kwam naar boven van die dagen en de dagen ervoor wat we nog samen gedaan hadden. Ik ging aan mensen dingen vragen over bepaalde zaken na het ongeluk. Droomde over het ongeluk en maakte alles keer op keer weer mee. En dan het besef, ze komen echt nooit meer terug, nooit meer. Een jaar geleden dat ik ze geknuffeld heb, ze een kus heb kunnen geven, ze kon instoppen in bed, alles al een jaar geleden en dat komt niet meer terug. En dan zullen er ongetwijfeld mensen zijn die denken dat krijg je toch weer met je zoontje Ryan. Dat klopt maar dat is niet hetzelfde, want Ryan is geen vervanging en ik had er 3 naar bed willen brengen en willen knuffelen.

En het klinkt gek, maar toen 12 december voorbij was, voelde ik me een soort van opgelucht, ik keek zo erg op tegen die dag en alles wat er aan vooraf ging. En dat betekent niet dat ik ze dan nu minder mis, maar op zulke dagen is het allemaal veel erger.

365 dagen om... Wat gaan de volgende 365 dagen ons brengen, word het makkelijker nu we alle eerste keren hebben gehad? Zelf denk ik van niet, we zullen er altijd 2 missen, en de rest van mijn leven zal ik in die rollercoaster zitten, de stormen in mij zullen ook aanwakkeren, maar ik hoop wat vaker zonnestralen te zien. Weer leren genieten van dingen zonder mij er daarna schuldig over te voelen dat ik heb genoten. 

Dankjewel voor iedereen die dit jaar op wat voor manier er dan ook voor ons is geweest. Ik wens jullie het beste voor 2019, waardeer de kleine dingen en vraag jezelf af en toe eens af wat belangrijk is in het leven, want 1 klap, 1 seconde en je leven is nooit meer hetzelfde.

Lieve toppers van mama,

Vanavond kunnen jullie weer naar al het vuurwerk kijken! Mama houd veel van jullie, en jullie hebben mama het afgelopen jaar goed geholpen, mama is trots op jullie!

Dikke knuffel xxx