Wolk van een baby...

Op mijn buik ligt onze kleinste aanwinst heerlijk te slapen na zijn flesje. Op 11 mei werden wij in het ziekenhuis verwacht en gingen ze de bevalling inleiden. Vol goede moed gingen we er heen, hier hadden we maanden naar toegeleeft en ik was er enorm klaar mee, ik waggelde al weken als een pinguïn rond, mijn bekken deed enorm pijn, en dat alles deed ook niet veel goed aan mijn gemoedstoestand. Ballonnetje ging erin en de volgende morgen konden de vliezen gebroken worden, ik zou dit keer een ruggenprik krijgen omdat het bij Ryan zo snel en heftig was en ik dit keer alles bewust en zonder zoveel mogelijk pijn wilde meemaken, appeltje eitje zou je zeggen, helaas dacht mijn lijf hier even iets anders over. Mijn weeën werden heftiger en kwamen sneller, en wat je dan normaal op tv ziet of leest, 'ik zag op de monitor dat ik een wee had maar ik voelde het niet ging bij mij dus niet door. De ruggenprik deed niet wat het moest doen, ik kwam in een weeën storm en lag op mijn zij gekluisterd aan bed de weeën weg te puffen. Er stonden op den duur 5 mensen aan mijn bed, wat gaan we doen? Nieuwe ruggenprik was geen optie, volledig verdoven van de benen ook niet, wat bleef er over, ja hoor wederom op brute kracht. Ik snauwde vanaf mijn bed tussen de weeën door dat ik het zelf wel weer zou doen. En dan moet je door want de baby wil eruit, gelukkig ging dit vlotjes maar het was heftig.

Toen het die avond wat ging bezinken kwam dat heel hard binnen, en ik weet niet goed wat ik dan het moeilijkste vind, de pijn van de bevalling, de pijn van het gemis, de angst om de jongens te verliezen, er gebeurt dan teveel in mijn hoofd en ik krijg het dan niet goed gerangschikt. Zo zijn de afgelopen weken eigenlijk ook, er gebeurt enorm veel, we moeten wennen aan de nieuwe situatie, weinig slaap, het gemis, de angst, hormonen, zoekende naar nieuw ritme wat werkt. Neem daar ook het herstel van de zwangerschap bij, want echt wat is dat toch een toestand, alles doet zeer, het is beurs, en ik verander soms in een feeks waar ik zelf bang van ben. Het huilen staat me vaker nader dan het lachen en ik mis een deel van mijn gezin die ik terug wil, als ik de jongens samen zie smelt ik van liefde, maar tegelijkertijd scheurt mijn hart uit elkaar omdat er nog een broer en een zus bij hadden moeten zijn. Nick niet alleen liggen in het bed bij Ryan, maar ook bij Lily en ook nog even bij Mike, dat ik dan op den duur had moeten zeggen ja jongens kom het is nu tijd om naar bed, morgen kunnen jullie weer met je broertje knuffelen. En ja dan waren we ook moe geweest, hadden we ook moeten zoeken naar een nieuw ritme, was ik waarschijnlijk op zijn tijd ook een feeks geweest maar dan had ik mijn gezin compleet gehad. Het doet zoveel pijn dat dit nooit meer zo zal zijn. Geef het tijd zeggen ze dan, geef jezelf rust. Fuck op met je tijd, welke tijd? Welke rust? Waar moet ik die halen? Hebben ze dat bij de Jumbo of?

 Lieve lil en Mike, wat is jullie broertje een lieverd hé, wat zouden jullie met hem rond sjouwen. Mama staat soms op het punt van opgeven, dan weet ik het allemaal even niet meer, maar ik zal nooit opgeven hoor, dat kan niet voor jullie en voor jullie broertjes en Gert. Maar wat mis ik jullie verschrikkelijk. Hele hele dikke knuffel voor jullie, mama houd van jullie♡