Als leven weer dood word...

Afgelopen dinsdag was het 12 weken geleden dat ik mijn lieve Lily en Mike kwijtraakte. 12 weken zonder hun knuffels, hun stemmetjes, hun vrolijkheid en gelach. Al 12 weken intense stilte die elke dag erger lijkt te worden.

Afgelopen dinsdag kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat het niet goed ging met opa. Hij was op, het zou een kwestie zijn van uren of dagen. Woensdag gingen we naar hem toe om afscheid te nemen, ik wilde nog wat vragen aan hem. In bed lag een oud mannetje die echt op was, bij mij kwam de gedachte op zo hoor je dood te gaan. Als je oud bent en een heel leven achter de rug hebt, als je lijf zegt nu is de koek op het is mooi geweest. Het vervolg was dat ik nog meer kapot ging vanbinnen want mijn kinderen van 3 en 5 jaar hadden niet dood mogen gaan, die moesten nog beginnen aan hun leven. Die hadden we nu moeten vertellen en uitleggen dat oude opa dood was, naar de sterretjes. 

Ik heb een poosje opa zijn hand vastgehouden en gevraagd of hij van ons lily en mike een dikke knuffel en kus wilde geven. En of hij goed op ze ging passen, samen met hun aan de bomen roepen naar mij, want dat zei hij vroeger altijd toen ik klein was luister aan de bomen dan hoor je me roepen. Die nacht is hij overleden.

Toen we thuis kwamen woensdag was ik helemaal leeg. Ik zei tegen Gert ik weet niet meer hoe ik het moet doen, ik kan niet zonder ze, ik wil ze terug en verder waar we gebleven waren. Gaat er ooit voor ons nog een beetje zon schijnen? Want ik besef me maar al te goed dat we nooit meer intens gelukkig kunnen zijn, want we zijn niet meer compleet.

Lieve Lily, Lieve Mike. Hebben jullie de knuffel en kus gehad van oude opa? Nu kunnen jullie samen met opa grote mensen snoepen en zoute stengels eten, want dat deden jullie altijd met opa. Mama zal altijd aan de bomen luisteren of ik jullie hoor roepen naar mama. Hou van jullie!