Mijn vorige blog, bijna een jaar geleden, met de titel MOE. Ik ging zondagavond naar bed en ik was echt enorm moe, leeg, op. De vakantie weer voorbij, en ik heb dat vast al eens benoemd maar ik vind vakanties niet leuk. Zou je denken, heerlijk toch vakantie? Lekker rustig opstarten, niks moeten, beetje keutelen, leuke dingen doen, uitrusten. Geef mij maar gewoon de schoolweken, routine en regelmaat, ik word namelijk doodmoe van vakanties. Tuurlijk liggen wij ook lekker langer in bed s'ochtends, maar voor mij is dat de moed verzamelen en de energie sparen om de dag te moeten beginnen, want ik moet aan staan een hele dag, en ondanks dat ik geleerd heb om om hulp te vragen, dus mensen die langskomen om te helpen met de jongens etc ben ik aan het einde van de dag kapot, moe, leeg.
Gisterochtend werd ik wakker, moe, terwijl ik de avond ervoor al vroeg sliep. De jongens naar school, en een hele dag voelde ik mij niet lekker, wat druk op mijn borst, onrust, moe. En ineens dacht ik ja dit is het, ik herken het, het is een patroon.
Na elke vakantie ben ik zo leeg en moe, van het zorgen voor de jongens, het bezig zijn met hoe was het geweest met vier in huis in de vakantie, het niet genoeg kunnen rusten voor mijzelf en mijn lijf. En het lijkt dan alsof de rouw op zulke momenten even van een afstandje toe kijkt, even rustig op de bank ligt, naar mij aan het kijken is hoe ik alles probeer te organiseren, en denkt toe maar Sanne, om vervolgens na zo een vakantie mij om mijn nek te vliegen, mij te verstikken waar ik letterlijk druk van op mijn borst krijg, want 'Sanne ik heb je zo gemist, hier ben ik weer'!
Ik ben huilend in bed in slaap gevallen gisteravond, vanmorgen werd ik wakker, nog altijd moe, en druk op mijn borst. De druk op de borst heeft even nodig voordat dat weg trekt, dat weet ik helaas ook uit ervaring.
Maar hoe ga je van je ergste vijand je beste vriend maken? Ik hoop dat die vakanties ooit echt 'fijner' worden, dat het niet meer zoveel energie kost, dat ik een manier kan vinden om te zeggen tegen de rouw, 'Hey vriend ben je daar weer?' 'Kom wat zullen we eens gaan doen samen'?
Want één ding staat vast, de rouw gaat niet weg. Hij is er altijd, niet altijd meer op de voorgrond, maar hij is er altijd.
