Regenboog

Een paar weken zijn verstreken dat ik heb geschreven, het waren taaie weken, weken met diepe dalen, zo diep dat ik niet wist hoe nu verder, dat besef dat ze echt nooit meer terug komen, het doet zo pijn.

In de week na Mike zijn verjaardag kwamen ze ons gedenkmeubel plaatsen in de woonkamer, een boom op de muur van hout waar hun foto's aan hangen. Huilend ruimde ik eerst hun speelplek op, het voelde alsof ik ze weg deed, steeds dacht ik als ze nu terug komen zeggen ze mama waar is ons speelgoed. Wat kleine spullen liet ik beneden die in het meubel konden en de rest brachten we naar hun kamers. Toen het meubel geplaatst was hing ik huilend de foto's erin, die stralende gezichtjes, herinneringen van bepaalde dagen, het deed zo een pijn. Voor de urn hadden we de uil van Twinkle Twinkle Little star laten maken, die staat onder de boom. Een mooiere plek voor hun is er niet maar elke keer als ik die boom zag in het begin werd ik er boos van, verdrietig, wilde ik het van de muur af trekken en buiten gooien, weg ermee, ik wil mijn kinderen terug, niet de herinneringen, niet de as.

Maar alsof de kleine stinkerds er iets aan wilden doen om de zware storm wat lichter te maken kwam daar de verassing: een paar dagen voor Mike zijn verjaardag hadden we een positieve zwangerschapstest. We waren al een tijdje bezig voor een broertje of zusje en die wens bleef er ook na 12 dec. Of dat zou lukken met die enorme klap die we hadden gemaakt en de enorme emoties en stress die we hadden was dat de vraag. We zien het dus als een cadeau gegeven door hun, dit omdat we het een paar dagen voor Mike zijn verjaardag wisten en de uitgerekende datum de dag is van Lily haar verjaardag, zo ontzettend bijzonder. Ondanks dat heb ik het er ook heel erg moeilijk mee, mijn emoties schommelen enorm door de hormonen. Het feit dat ze nooit hun broertje of zusje kunnen zien en knuffelen, geen ruzie kunnen maken wie het flesje mag geven. Niet aan mama haar buik voelen. Ze zouden het fantastisch vinden. Er groeit nieuw leven in me waar ik heel dankbaar voor ben maar aan de andere kant ben ik zo ontzettend bang om dit kindje ook te verliezen. Ik kwam op het internet het fenomeen Rainbow Baby tegen:

Een regenboog baby is een baby na het verlies van een kind of kinderen. Als een regenboog ontstaat betekent het niet dat de storm nooit is geweest, of dat we niet nog bezig zijn met de nasleep ervan. Het betekent dat zoiets moois en vol van licht is ontstaan in het midden van de donkere wolken en mist. De stormwolken kunnen er nog steeds zijn maar de regenboog zorgt voor een balans van kleur, energie en hoop.

Zo voelt het ook echt voor ons, en het kindje zal absoluut geen vervanging van hun zijn maar een broertje of zusje die we vol trots zullen vertellen over zijn of haar grote zus en broer, wat voor lieverds dat waren en welke streken ze uithaalden.

Gert liep op 8 april voor hun de marathon van Rotterdam. Met een heel dubbel gevoel kwamen we daar aan, hier was Lily overleden in het ziekenhuis en had ik ook een paar dagen doorgebracht, het haalde veel naar boven. De laatste dag dat we ze mochten zien en Gert en Willem de kist dicht deden beloofde Gert altijd voor hun mama te zorgen en er voor haar te zijn. Aan de finish na de marathon ging hij voor mij op zijn knieën en vroeg hij mij ten huwelijk, wat een emotioneel moment en wat misten we hun hier ook weer bij. Lily zei wel eens mama jij gaat met Gert trouwen, dan trouw ik met Teun (neefje), Mike wist nog niet met wie hij zou trouwen want die had zoveel vriendinnetjes en zijn mama trouwen wilde hij ook wel, maar dan zei Lily dat kan niet Mike want mama trouwt al met Gert. Ook weer een lichtpuntje om naar uit te kijken maar wederom weer het gemis, ze hadden het ook zo fantastisch gevonden, Lily zou maar wat graag met mama mee om een trouwjurk en had vast degene met de meeste glitters en tierelantijn uitgekozen voor mij.

Al met al weken met lichtpuntjes, en mooie vooruitzichten, maar ook het gemis wat blijft en steeds erger word want wees nou eerlijk, ze hadden er gewoon bij moeten zijn!!!

Lieve Lily, Lieve Mike, grote zus en grote broer, mijn toppers! Ik weet zeker dat jullie nu al goed op je broertje of zusje zullen passen, en geen ruzie maken of het een broertje of zusje word want allebei is leuk. Mama houd van jullie, dikke knuffel!