Als de tijd op is....

Spelletjes spelen met een zandloper, je denkt enorm veel tijd te hebben en voor dat je het weet is de tijd op en roept de ander 'STOP, tijd is om'. Stel je leven eens voor als een zandloper, als je geboren word draaien ze hem om, maar je weet nooit van te voren wanneer jou tijd op is, en je denkt net zoals in het spel nog zo enorm veel tijd te hebben maar dan toch ineens kan het op zijn. Weg, geen tijd meer, en in je leven is dat dan de dood. We weten allemaal dat voor Lily en Mike hun zandlopertje veel te snel leeg was, maar de laatste tijd dringt bij mij pas echt door dat die van mij ook bijna leeg was, alsof ze die van mij nog eens terug hebben omgedraaid, jij krijgt nog een extra beurt/kans. Ik kwam laatst onverwachts mijn medisch dossier onder ogen, ergens wist ik dat het beter was om die dicht te laten, maar dwars als ik ben ging ik die toch eens zitten doorlezen. Ik kan je vertellen dat die hard binnen kwam, tot nu toe was mij wel verteld dat ik lichamelijk veel geluk gehad heb, maar als je het dan daadwerkelijk zelf leest en je een paar dagen later ook nog eens bevestigt krijgt van iemand dat als ik verlamd zou zijn ik alleen nog met mijn ogen had kunnen knipperen ik toch even moest slikken, althans slikken zeg maar gerust heel hard huilen. Want ondanks de pijn van het gemis van mijn kinderen ondervind ik helaas dagelijks nog de lichamelijke pijn van het ongeluk, en daar loop ik de laatste tijd behoorlijk tegen aan. Ik ben echt heel dankbaar dat ik er lichamelijk gezien zo goed vanaf gekomen ben en nog een kans gekregen heb, maar ik zou zo graag eens een dag uit mijn bed komen en die lichamelijke pijn niet hebben, de pijn van het verlies alleen is al zo zwaar, maar goed ik mag dan ook niet altijd van mijzelf er over zeuren want ik kan tenminste nog lopen, het had nog zoveel erger kunnen zijn. Tel daarbij de donkere dagen waar we nu middenin zitten bij op en je hebt mij als tikkend tijdbommetje. Het borrelt soms echt van binnen, ik ben onrustig en weet niet wat ik wil. Ja ik wil begrepen worden en ik heb het gevoel dat niemand dat kan, soms zeggen mensen van wel, maar niemand zat nog in die auto bij ons, niemand voelt hoe ik mij voel.

De linkerfoto is op 12 december genomen, Lily ligt daar in mijn armen en zij is daar zojuist gestorven, ik kon haar niet meer vast pakken knuffelen en troosten zoals ik dat gewild zou hebben, niemand die weet hoe ik mij daar voelde. De rechterfoto is van de dag erna als Mike bij mij ligt om afscheid te nemen, ook hem kon ik niet vasthouden en knuffelen zoals ik zou willen want dat ging niet door mijn eigen verwondingen, niemand die weet hoe ik mij daar voelde. Niemand die weet hoe ik mij nu voel, niemand die mij kan vertellen hoe ik mij over 2 jaar voel. Gefrustreerd omdat ik zoveel probeer en doe en mij nog zo rot en alleen voel omdat niemand weet hoe ik mij voel... We ploeteren door maar ik vind het zo moeilijk, en dan die tijd die mij achtervolgt, want zomaar ineens kan Gert of Ryan hun zandlopertje leeg zijn, en dan? Ik probeer daar dan maar niet teveel over na te denken, en zo goed en kwaad als het kan te genieten van ons kleine wondertje, want hij kan niks doen aan deze situatie en ik hoop dat zijn zandlopertje nog heel lang vol blijft.

Mijn lieve lieve stinkerds, mama is het allemaal een beetje kwijt en ik mis jullie zo ontzettend, ik kan eigenlijk niet zonder jullie. Lil volgende week sturen we weer de ballonnen voor je verjaardag hé, en blazen we 7 kaarsjes voor jou uit! Dikke knuffels en kusjes voor jullie mijn kanjers