Stilte voor de storm...

Buiten loeit de wind tegen het huis, de regen klapt tegen de ramen. Voor de tweede keer in 2018 hebben we storm, de zon die schijnt is op 1 hand te tellen sinds 12 december. Grijze sombere dagen, en nu weer die storm, alsof de wereld boos is en de hemel huilt.

Binnen in mij stormt het ook, mijn tranen zijn de regendruppels en de wind loeit door mij heen. Op zulke momenten voel ik zoveel emoties, ben ik boos, heb ik verdriet, gemis, leegte, intense pijn, onrust. Dan wil ik gillen, spullen kapot gooien, wegrennen. Je denkt dat je gek word, en dan op één of andere manier ebt het langzaam weg, zakt de storm, word het een matige wind met wat miezer, en soms een regenbui.

En heel soms is het een moment van de stilte voor de storm. Geen wind, geen regen, geen grijze sombere luchten. Dan hoor ik een vogeltje fluiten, zie ik 2 duiven nootjes eten uit het vogelhuisje, kruipt er een voorzichtige zonnestraal door de wolken en zie ik een beetje blauwe lucht, voel ik me rustig in huis, haal ik herinneringen op met een glimlach en een kleine traan, durf ik te lachen zonder mij er daarna schuldig over te voelen dat ik iets grappig vond.

Maar ik weet ook, na de stilte komt die storm weer, en keer op keer trek ik mijn denkbeeldige regenpak en regenlaarzen aan en stap ik die storm in. Soms waai ik weg, en soms wankel ik maar ik ga er altijd vol in. Want het leven is niet wachten tot de storm voorbij is, maar leren om in die regen te dansen.

Lieve Lily en Mike voor jullie stapt mama die storm in, en ik houd denkbeeldig jullie handjes vast want jullie vonden storm altijd spannend! Dikke kus Mama