Waarom? Daarom?!

Soms als ik alleen thuis ben kijk ik terug naar de foto's die genomen waren na het ongeluk. Zo ook gisteravond, ik lag in bed en opende de map op mijn telefoon waar de foto's in zaten, bewust heb ik die afgeschermd omdat ik die niet altijd zomaar kan en wil zien. De eerste foto die ik opende was een foto samen met lil, beademingsbuisje uit haar mondje, oogjes dicht, dicht bij mama, en een klein knuffeltje naast haar hoofd. Ik weet nog dat ze lekker warm was. De volgende foto was dat ze op mij was gelegd, beademingsbuisje los gekoppelt, zodat ze in mijn armen sterven kon, zo goed als kon hield ik haar vast, en nog was ze lekker warm, ik kon niet geloven dat dit gebeurde. Dan komt de foto met Mike, de volgende dag, naast mij op bed gelegd, schrammetje op zijn hoofd, oogjes dicht, en ik hield zijn koude handje vast, ik probeerde hem weer warm te krijgen want wat was hij koud, ijskoud, mijn andere hand op zijn borstje in de hoop dat ik toch zijn hartje weer zou gaan voelen, en dat hij gewoon zou zeggen hier ben ik weer mam, grapje.

Waarom is mij dit overkomen? Daarom?! Dat is namelijk wat ik vaak zeg als Ryan voor de zoveelste keer een waarom vraag stelt. Zo stelt hij de laaste maanden enorm veel vragen over Lily en Mike, maar op de vraag 'mama waarom zijn Lily en Mike dood?' heb ik geen antwoord, en dan zeg ik vaak 'ja waarom?' 'Dat weet mama ook niet schat.' Kon ik het hem maar uitleggen dan wist ik zelf ook het antwoord op die vraag.

Die waarom blijft maar terug komen als een boomerang, tot het irritante toe. Waarom heb ik het gevoel dat het mij niet lukt, waarom kan ik zo slecht genieten van kleine dingen, waarom heb ik het gevoel dat ik niet de mama voor de jongens kan zijn die ik wil, waarom kan ik zo slecht om hulp vragen, waarom kan ik niet goed aangeven dat het gewoonweg niet gaat, waarom zet ik vaak maar een masker op en doe ik of het wel gaat, waarom voel ik mij geen sterke vrouw, en goede moeder zoals veel mensen mij zien, waarom voel ik mij zovaak zo ontzettend alleen, WAAROM??  

Hele dagen het gevoel dat ik tegenin de stroom zwem, wel willen maar niet lukken, waarom? Wat doe ik verkeerd? Maar de grootste vraag blijft waarom raakte ik jullie kwijt? En als het antwoord 'daarom' is, hoe ga ik dat dan doen? Misschien toch beginnen met meer hulp te vragen/accepteren? Maar waarom is dat toch zo vreselijk moeilijk, en waarom ligt die lat zo hoog om het te doen?

Lieve stinkies, mama kan beter naar de foto's kijken waar we het nog zo fijn hadden samen, en die laten zien aan jullie broertjes. Weten jullie nog wat mama soms zei als jullie weer eens vroegen waarom? Waarom zijn de bananen krom? Want... als ze recht staan dan vallen ze om. Ryan moet er altijd om lachen als ik dat zeg, jullie konden het ook altijd zo nazeggen als ik de zin begon. Dat zijn van die fijne en grappige momenten die we hadden. Ik ben super trots op jullie en hou super veel van jullie, maar ik weet dat jullie zouden willen dat mama meer geniet, maar ik voel het vaak gewoon niet, hoe mijn best ik ook doe, en dat blijf ik doen, dan komt dat vast wel een keer. Helpen jullie mij? Dikke knuffel tot de sterren en de maan en weer terug xx mama