Kostbare tijd...

Hey lieve stinkies,

4 jaar geleden was het leven nog 'normaal', haalde ik jullie smiddags op uit school en liepen we in de sneeuw naar huis, bbrr wat was het koud hé weten jullie dat nog? We kwamen thuis en hebben lekker gespeeld met het speelgoed wat jullie van de sint hadden gekregen, we dansten op de kerstliedjes op de radio en we deden die dan heel hard aan, zo dansten en renden we door het huis, we bouwden er een feestje van. Alsof we allemaal al wisten dat het de laatste keer zou zijn dat we dit samen konden doen, gek hé? We aten soep zoals we dat altijd deden op maandag, en Mike weet je het nog, je maakte per ongeluk het verkeerde vakje van je adventkalender open, je mocht die van 11 december dan de volgende dag opeten. Daar lag die stomme kalende dan de dag erna, nog half vol, maar je kon het niet meer opeten. Nu ik dit schrijf voor jullie hoor ik weer de kerstliedjes op de achtergrond waar we op dansten, nu vind ik het niet meer zo leuk want jullie zijn er niet, en ik moet dan huilen als ik met jullie broertjes dans omdat ik jullie zo mis.

35040 uur geleden poetsten we voor het laatst jullie tandjes, maar jullie tandenborstels staan nog altijd in de badkamer hoor, Ryan wilt er wel eens mee poetsen maar dat mag niet van mij, ze zijn en blijven er altijd staan voor jullie. We lazen nog een boekje zoals we altijd deden en lil jij was wat opstandig met het naar bed brengen, ik moest nog zeggen en nu klaar hop je bed in. Een laaste knuffel een laatste kus, maar toen wist ik niet dat dat de laatste keer zou zijn, anders had ik jullie nooit meer los gelaten. Altijd even roepen vanuit bed naar ons als wij naar benenden gingen, en ik onderaan de trap altijd nog moest roepen en nu stil en gaan slapen. 

2.102.400 minuten geleden dat jullie in jullie eigen bedje lagen, hebben jullie nu net zo een fijn bed als thuis? Worden jullie nog elke avond voorgelezen? Krijgen jullie elke avond kussen en knuffels? Ik hoop het zo, ik stuur ze in ieder geval altijd jullie kant op en ik hoop dat jullie dat voelen, en weet dat jullie bedjes nog altijd hier staan om zo weer lekker terug in te kruipen.

ontelbare seconden dat we elkaar niet hebben gezien, dat we niet meer bij elkaar zijn, leuke dingen kunnen doen, of mopperen omdat jullie je rommel niet op hebben geruimd. Zoveel tranen gelaten, ik mis jullie zo erg dat ik het soms allemaal niet weet, ik hoop dat jullie het samen zo fijn hebben met heel veel lieve mensen om jullie heen, en dan probeer ik er ook het beste van te maken, maar dat vind ik zo lastig. Weten jullie nog wat mama voorlas op de begrafenis? Nooit meer samen, nooit meer samen frozen kijken, nooit meer... Zullen we samen afpsreken dat we in plaats van nooit meer, ooit weer maken? Ooit weer samen zijn, ooit weer samen knuffelen, ooit weer voor altijd samen!! Ik weet niet over hoeveel dagen, uren of minuten dat zal zijn, maar elke dag is er één dichterbij jullie. Ik tel ze af, en dat houd mij op de been dat ik jullie ooit weer terug zal zien.

Lieve stinkies, ik hou zo veel van jullie, ik mis jullie elke seconde van de dag, het is zo leeg zonder jullie bij ons... Dikke kus van mama