''Goede'' voornemens

Als een nieuw jaar begint hebben mensen altijd goede voornemens, iedereen kent ze, iedereen heeft er vast wel eens gemaakt, maar dan komt het moeilijke eraan, beginnen aan die goede voornemens en ze volhouden. Zelf had ik er geen begin 2018 tot ik me een paar weken geleden besefte dat mijn hele leven nu zal bestaan uit voornemens, en ik zet er bewust geen ''goede'' voor omdat als dit alles niet gebeurd was ik deze voornemens niet zou moeten aangaan.

Zo kwam de eerste een paar weken geleden om de hoek kijken, carnaval kwam eraan. Ga ik er heen of niet, ik wilde wel al was het maar even want als ik niet zou gaan durfde ik dan überhaupt ooit nog ergens heen. Maar dan kwam die tweestrijd in mijn hoofd die ik dagelijks gevoerd heb tot aan de dag zelf, ik wist dat alle vriendjes en vriendinnetjes van Lily en Mike er ook zouden zijn, kon ik dat aan? Wat zouden de mensen zeggen over mij? Kun je wel weg als je kinderen 2 maanden geleden zijn overleden? En ga zo maar door. Met veel mensen heb ik dit gesprek gevoerd, en er kwamen reacties als, wat hadden Lily en Mike gewild dat je zou doen? Als het niet gaat ben je binnen 5 minuten thuis. Wij helpen je er doorheen.

Samen met Gert een dokters en zusterspak gekocht om aan het lichamelijke negatieve dan maar een positieve draai aan te geven. Zaterdag was het dan zover, s'middags was het kinderplaybackshow en de kinderen van onze vriendengroep zouden ook een optreden doen. Ik heb lang getwijfeld of ik daar heen zou gaan maar wist ook als ik nu al die vriendjes en vriendinnetjes niet onder ogen kom word het alleen maar zwaarder de keer erop. Pak aan en daar gingen we dan, weer dat lood in mijn schoenen en die knoop in mijn maag, eenmaal binnen heb ik me geloof ik lang niet zo onzeker gevoeld, tranen bedwingend liepen we naar onze vriendengroep. Kinderen zijn zo puur en eerlijk en al snel kwamen de vriendinnetjes van Lily rond mij heen dwarrelen al kijkend en naar elkaar zeggen kijk dat is de mama van Lily, hoi mama van Lily. Ze had er bij moeten zijn in haar prinsessenjurk... En Mike als.., tsja zou die verkleed gaan want vorig jaar wilde hij niet verkleed. Bij alles wat er gebeurde dacht ik aan hun en hoe het geweest moest zijn als ze er gewoon nog waren.

Met veel lieve mensen gepraat, veel steun aan onze vrienden gehad, ik heb gelachen, ik heb gehuild maar bovenal ik heb het gedaan en daar ben ik blij om, maar wie had gedacht dat zoiets wat normaal gesproken een feest is zo heftig kan zijn want daar kwam dan toch die emotionele klap gisteravond, huilend heb ik in hun bedjes gelegen of ze asjeblieft terug kwamen want ik mis ze zo, het bleef stil, geen klein lijfje wat naast me in bed kroop om even te knuffelen, geen nachtkusje en nog tien keer roepen aan de trap welterusten stinkies en dan een reactie welterusten stinkie mama en stinkie Gert. Het bleef weer stil...

Lieve Lily, Lieve Mike. Hebben jullie gelachen om mama en gert in hun gekke pakjes? Wij missen jullie heel erg! Dikke knuffel en kus voor jullie! Love you