Sneltrein

Je kent het ongetwijfeld wel als je met de trein gaat, de keuze tussen een stoptrein of een sneltrein. De keuze voor de meeste mensen is snel gemaakt, we nemen de sneltrein, niet overal stoppen, we zijn er sneller en dat is fijn want we hebben het allemaal toch zo enorm druk tegenwoordig. Voor 12 dec nam ik ook het liefst die sneltrein, want ja na het werken had ik ook nog het huishouden, de kinderen halen op de opvang, boodschappen doen etc wie kent het niet....

Nu zit ik in een stoptrein, maar eentje die heel vaak stopt soms als ik er nog maar net in zit. Op 12 dec stond onze wereld ineens stil,  er werd aan die noodrem getrokken de trein stond stil. Bij veel mensen stond die trein ook even stil, maar al snel stapten de eerste mensen weer terug in die trein en wat misschien eerst een stoptrein was werd langzaam aan weer die sneltrein. 

Ik snap heel goed dat mensen weer doorgaan met hun leven, je moet ook weer verder, maar ik zit nog maar net in die stoptrein voor mij staat hij nog zo vaak stil. Je ziet me misschien lachen maar vanbinnen heb ik intens verdriet, altijd, dag en nacht, een krater is geslagen in mijn hart, er zit een diep gat in wat nooit meer weg gaat.

Nu ik meer buiten kom en soms naar plekken ga waar er veel bekenden zijn merk ik hoe moeilijk mensen het vinden om mij te benaderen, naar me kijken en weg lopen. Aan Gert, mijn moeder, zus, vriendinnen word vaak gevraagd 'Hoe is het met Sanne?' maar aan mij vragen ze het dan niet, dat doet pijn. Ik snap ook echt dat het voor mensen moeilijk is om te vragen naar de situatie maar alleen een klopje op mijn schouder of een berichtje ik denk aan je kan al zoveel doen.

In 'normale' gesprekken praten mensen ook vaak over hun kinderen, ik wil dat ook, ik wil ze levend houden, en ja dan zal er misschien een traan vallen, nou en? Mensen gaan het uit de weg omdat ze me niet verdrietig willen maken, maar ik heb altijd verdriet om hun, mijn hart zal altijd een gat hebben nu ze weg zijn, ik zal ze altijd en overal missen tot het moment waarop ik ze terug zal zien.

En hun broertje zal nieuwe ruimte krijgen in mijn hart, die vult dat gat niet op want die kan Lily en Mike niet vervangen. Van dit kindje zal ik net zoveel houden als van hun broer en zus, en de komst van hem zal de scherpe randjes er ongetwijfeld wat vanaf halen. We gaan nieuwe herinneringen maken, maar we zullen er altijd 2 missen in die herinneringen.

Voor mij zal het altijd een stoptrein blijven en ik hoop dat er mensen zijn die met mij af en toe even willen stoppen. Om dan zelf ook weer in te zien hoe waardevol het leven is, dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven, want één ruk aan de noodrem en die trein staat stil.

De foto hierboven kreeg ik doorgestuurd van een vriendin. Het is een kunstwerk van een Zwitserse kunstenaar. De tekst die erbij stond was: Het gat in het hart van een rouwende ouder duurt voor altijd. We dragen het altijd bij ons. We kunnen er uitzien alsof we verder gaan met ons leven als voorheen. We mogen zelfs tijden van vreugde en geluk hebben. Alles mag dan normaal "lijken, maar dit, "leegte en pijn" is hoe we ons voelen... de hele tijd

Lieve Lil, Lieve Mikeman

Mama mist jullie, houd van jullie!!!! Hele dikke knuffel xxxx