Dwars doorheen...

Wij gaan op berenjacht. We gaan een hele grote vangen. Wat een prachtige dag! Wij zijn niet bang. O jee! Een woud! Een diep, donker woud. We kunnen er niet bovenover. We kunnen er niet onderdoor. O nee! We moeten er wel dwars doorheen! Struikeldestruik! Struikeldestruik! STRUIKELDESTRUIK! ( Bron: Wij gaan op berenjacht)

Januari 2020, twee jaren zijn voorbij gevlogen. Vorig jaar hoopte ik dat het 2e jaar zonder hun enigzins makkelijker zou zijn omdat we wisten wat er kwam, maar helaas was dit niet waar, ik heb het 2e jaar veel zwaarder ervaren, ik denk deels omdat ik meer buitenshuis kwam, weer wat uren terug op de werkvloer, en daardoor zag zag dat alles om mij heen gewoon doorging. Thuis was/is veilig, daar zit ik in mijn bubbel en voel ik mij fijn, heb ik ze allemaal dicht bij me, maar toch waren er wel soms momenten dat ik het even fijn vond om even niet in de bubbel thuis te zijn, even ergens heen waar ik gewoon Sanne ben, of ergens heen waar niemand mijn verhaal kent en ik gewoon net als ieder ander ben, gewoon 'normaal'. Daarboven op komt nog eens dat het woord DWARS zeker op de eerste bladzijde van mijn woordenboek staat, ik eis soms teveel en denk altijd eerst aan een ander en dan pas aan mijzelf, waardoor ik toch regelmatig mijn neus gestoten heb, in mijn hoofd wil ik al zoveel meer doen als dat ik eigenlijk aankan, ik kan er niet omheen dat ik nog middenin mijn rouw proces zit. Soms wil ik er het liefst bovenover of onderdoor, maar ik moet er toch echt dwars doorheen, en ik weet dat het niet geeft als ik soms even een weg in sla die doodloopt of een weg met een hoop obstakels. Maar uiteindelijk gaan we er dan weer dwars doorheen

O jee! Een sneeuwstorm! Een jagende, zwiepende sneeuwstorm. We kunnen er niet bovenover. We kunnen er niet onderdoor. O nee! We moeten er dwars doorheen!!

Lieve Lil en lieve Mikeman!! Hele dikke knuffel voor jullie mijn kanjers, ik ben zo trots op jullie en hou heel heeeel veel van jullie!!!