Ophalen...

Afgelopen donderdag zat er een brief van de gemeente in de bus. Een brief dat de bedenktijd voor de as was verstreken, wat we er mee wilden, plus een informatieve brief wat voor opties er waren. Die brief sloeg in als een bom, de namen van je kinderen op een brief zien staan met de vraag wat wilt u ermee doen. Ik wil er niks mee doen, ik wil ze gewoon terug, verder waar we gebleven waren. Met lood in mijn schoenen en een brok in mijn keel belde ik naar het desbetreffende nummer, want ja voor de optie die wij wilden moesten we een afspraak maken, namelijk het ophalen van hun as. Toen er opgenomen werd zei ik met een bibberende stem dat ik belde om een afspraak te maken om mijn kinderen te komen ophalen, die gedachte alleen al kneep mijn keel dicht, want bij de zin ik kom mijn kinderen ophalen dacht ik aan hun 2 lachende koppies die naar me toe zouden rennen als ik de deur open zou doen, dat ze me zouden knuffelen en daarna hand in hand met mama mee naar huis zouden gaan.

Helaas was de realiteit heel anders... Vanaf de dag dat die brief binnen was en de afspraak was gemaakt kwam die storm weer in alle hevigheid bij mij naar binnen, ik werd er ongelooflijk onrustig van en zag er enorm tegenop, ik hoor mijn kinderen niet op te halen in een potje, ze moeten al huppelend naast me lopen op de stoep. Waarom overkomt mij dit??

Vanmiddag stond de afspraak gepland. We werden naar een kamer gebracht waar we plaats moesten nemen aan een tafel. Telefonisch had ik al uitgelegd dat wij de helft van Lily en Mike samen wilden en de andere helft voor hun papa was. Nadat we dit nog eens hadden uitgelegd, ik een formulier had getekend voor ontvangst, tig zakdoeken vol tranen en snot verder ging die deur dan eindelijk open. De man in kwestie had ons al gewaarschuwd dat het heftig kon zijn, nou dat was het zeker. Mijn alles mijn lieverds kwamen niet naar binnen gerend zoals ik had gehoopt maar werden door 2 mannen gedragen, ik zag hun lieve koppies niet, nee ze zaten in een ronde koker die voor ons op tafel werd gezet, en vervolgens in een tas werden gestopt zodat we ze mee konden nemen. Niet zoals ik hoopte hand in hand met mama huppelend naar buiten, maar de tas wel in de hand van mama. Toen we buiten kwamen regende het en waaide het enorm, ook de wereld en de hemel waren weer boos, dit mocht niet zo zijn. 

In de auto naar huis veilig tussen mama's benen. Toen we thuiskwamen zei ik jongens schoenen en jas uit, zoals we altijd deden. Nu staan ze met hun koker op hun speelgoed kast, en al zit hun as erin, hun ziel zit overal, waar wij zijn zijn hun ook, en dat voel ik!!!

Lieve Lily, Lieve Mike mama weet soms niet hoe ik verder moet zonder jullie, maar ik voel dat jullie mij daar bij helpen. Ik mis jullie en ik hou heel veel van jullie!