Moe van de keetje kattekop in mijn hoofd die zegt dat ik een waardeloze moeder ben omdat ik mijn kinderen niet heb kunnen beschermen en ik ze dat had beloofd altijd te zullen doen,
Moe van die zelfde keetje kattekop die daarna dan zegt dat ik ook een waardeloze moeder ben voor de jongens omdat ik als een T-rex briesend door het huis loop omdat ik zo moe ben,
Moe van het schuldgevoel wat blijft opspelen,
Moe van het proberen alle ballen in de lucht te houden,
Moe van mijzelf beter voordoen als dat ik mij eigenlijk voel,
Moe van het koude en grijze weer,
Moe van de afgelopen 5 jaar in overlevingsstand staan
Moe van altijd aan een ander denken/zorgen en niet aan mijzelf
Ik ben gewoon moe! Ik wist dat de hulp die ik vorig jaar aanging bij emergis geen makkelijke opgave zou zijn, maar ik vind het echt heel zwaar. Ik durf het nog altijd niet helemaal toe te laten ondanks dat ik het wel wil maar de keetje kattekop in mij blijft buitengewone weerstand bieden.
In januari ging ik naar Psytrec, zij helpen mensen bij hun PTSS, zij konden mij niet helpen met het stuk rouw dus ik ging daar puur heen voor het stuk 'ongeluk' in de hoop dat ik daarmee wat ruimte in mijn hoofd zou krijgen om daarna bij emergis diep die rouw in te gaan. 2 volle dagen met 4 uur per dag psychische hulp en 4 uur beweging/opdrachten in een groep. Ik was kapot toen ik daar weg ging, had de dagen erna geen stem gewoon van alles wat eruit was gekomen. Ik ben zelf helemaal geen plaatjes denker, tot één van de psychologen mij vroeg om voor te stellen hoe het eruit had gezien als ik zelf ook dood was geweest, en dat plaatje popte zo in mijn hoofd naar boven, liggend met mijn hoofd op het stuur, dood... Het besef dat ik zelf er ook bijna niet meer was geweest was nooit zo op de voorgrond omdat het verlies van Lily en Mike de overtoon had. Sanne, wat zou jij nu tegen de dode Sanne die je daar op dat stuur ziet liggen willen zeggen? ' dat ik er nog ben', dat ik mij niet schuldig hoef te voelen want ik kon er niks aan doen', 'dat ik wat liever moet zijn voor mijzelf'.
Ik ging weg met toch wel een soort van trots dat ik het gedaan had, dat ik het was aangegaan, ik voelde wat lucht in mijn hoofd maar wist ook dat dit nog maar het begin was van een lange weg.
Nu zijn we een paar maanden verder en ik merk dat die weerstand weer meer terug komt, de gedachten 'het had voor mij makkelijker geweest als ik er niet meer was geweest, want dan had ik dit allemaal niet moeten doorstaan'.
En nee ik wil absoluut niet uit het leven stappen maar zo voelt het nou eenmaal, en de keetje kattekop in mij vind hier nu van alles van, want je gaat je toch niet zo kwetsbaar opstellen, je verteld toch niet dat je naar Psytrec bent geweest, verman jezelf en hup masker op en gaan.
Maar ik ben gewoon moe en alles kost mij dan heel veel energie, en jij keetje kattekop kan even de boom in, ik stel mij kwetsbaar op nu, ik schaam mij er misschien wat om maar ik weet dat dat weer een kleine stap vooruit is, en daar ben ik best een beetje trots op.
Lieve stinkerds, wat mis ik jullie VRESELIJK!!! Ik doe mijn best en ik weet dat jullie mij daar bij helpen, en dat doen jullie broertjes ook, ondanks dat ik nu vooral erg moe van ze ben. Ik hou van jullie alle vier, dankjewel dat ik jullie mama mag zijn! En ooit zullen we allemaal samen zijn, dan zetten we de boel eens flink op stelten.
