Zoeken naar de juiste weg...

Tegenwoordig hebben we allemaal wel een TomTom of ingebouwde navigatie in onze auto. Je typt waar je heen wilt en deze leidt je vaak zonder problemen naar de juiste plaats van bestemming. Soms zou ik willen dat ik zo een navigatie in mijn hoofd had, die mij verteld welke kant ik op moet zonder al teveel hobbels en wegomleidingen. Ik sta vaak denkbeeldig op een druk kruispunt waar er allerlei wegen zijn om in te slaan, en dan komt het moeilijke, welke weg ga ik nemen? Neem ik de makkelijkste weg, die ken ik tenslotte, durf ik zonder gevaar aan te gaan, maar kom ik daar mee verder? Neem ik de onbekende wegen, ik ken ze niet, durf ik dat, waar kom ik dan terecht en wat doet dat met me? En dan heb je de weg die dood loopt, je weet het niet, je gaat erin en dan ineens kom je niet meer verder, loop ik vast, raak ik de weg volledig kwijt en dan weet ik het niet meer... 

De afgelopen weken heb ik regelmatig op dat kruispunt gestaan, en heb ik zonder al te veel te twijfelen die onbekende wegen genomen. Zo ben ik voor de eerste keer terug gegaan naar de school van Lily en Mike, hun foto's stonden nog op hun plaatsje, in de gang staat een herdenkingstafel, en de kinderen leggen er altijd nog spulletjes bij. Het was vreselijk moeilijk en het deed me zo een pijn, ze hadden daar nog moeten zitten en spelen. Ik ging die weg in omdat een week later er een schoolfeest was en ik graag daar heen wilde, maar ik wist als ik die dag voor het eerst zou gaan de stap te groot zou zijn. Door al een week eerder te gaan was de weg naar het schoolfeest nu een stukje minder moeilijk. De dag van het schoolfeest stond ik sochtends zonder dat ik het wist ook op dat kruispunt, er kwam iemand langs van een rijschool voor een intake, ik wilde die auto weer in. Ik dacht dat het alleen bij de intake zou blijven maar ze vroeg aan het eind, wat gaan we doen wil je een stukje rijden? Ja waarom ook niet zei ik, ik trok mijn schoenen aan en we gingen. Ik vroeg waar gaan we heen, ze zei kijk maar waar we uitkomen, en zo reed ik de weg naar Middelburg en deels terug. We zaten te praten in de auto en ze vertelde waar ik op moest letten, zij gaf me een veilig gevoel, ik deed het gewoon, ik was zo vreselijk trots op mijzelf. Daarna heb ik dat lichamelijk en geestelijk wel gevoeld maar de trots overspoelde dat.

Ik weet dat het goed is die onbekende wegen in te slaan, maar soms sla ik die weg in en zie ik een Sanne die ik niet ken, onzeker, bang, niet meer als eerste ergens naar binnen durven bang om bekenden tegen te komen, niet meer met het hoofd omhoog lopen maar omlaag. Want veel mensen zien mij nu als die moeder die haar twee kinderen verloor, die moeder van het ongeluk. En dan word zo een onbekende weg soms een doodlopende weg, dan klap ik dicht, weet ik het niet meer en wil ik het liefst wegkruipen van alles omdat het soms zoveel moeite, energie, kracht en pijn kost om die onbekende wegen in te slaan.

Ik probeer wel altijd te zoeken naar die regenboog en de zon als er weer zo een storm boven me raast. Dan geeft de baby een schop en kijk ik uit naar het moment dat we hem vast kunnen houden en knuffelen, maar zo vaak komt dan ook die harde klap weer dat hun dat niet zullen doen, geen blije koppies die komen kijken naar hun pasgeboren baby broertje en hem kunnen knuffelen en vasthouden. Dat is een grote onbekende weg waar ik midden op zit nu, soms rijd ik hem zonder al te veel problemen en soms loopt hij dood... 

Lieve stinkerds van me,

krijgen jullie gewoon een broertje!!! mama dacht echt dat jullie een zusje zouden krijgen. Jullie zullen vast goed op hem passen! Willen jullie mama helpen op die grote onbekende weg, want soms is mama de weg een beetje kwijt. Mis jullie, dikke knuffel xx