De mooiste bloemen worden als eerst geplukt...

Januari de maand van de goede voornemens, ik had er zozeer geen dit jaar als alleen wat doen aan de zwangerschapskilo's en weer lichamelijk goed in mijn vel willen zitten. Maar ik begon positief begin januari, ik was blij en opgelucht dat al die zware dagen achter de rug waren en die bullshit van de leukste en mooiste tijd van het jaar weg was. Ik kon weer even op adem komen. Maar het leek wel of er iemand achter een muurtje aantekeningen stond te maken:

Status mevrouw Paauwe: 

- Positief begonnen aan 2019

- Heeft weer wat vertrouwen in de toekomst

- Geniet van haar zoontje Ryan samen met vriend 

- Kijkt uit naar activiteiten die gepland staan in 2019

Na enige twijfel zijn we helaas tot de conclusie gekomen: status AFGEKEURD

Het begon met de babyborrel voor Ryan, ik ga eerlijk zijn, ik zag er tegen op. Al die mensen die zouden komen, maar vooral al die kinderen. Een constant stemmetje in mijn hoofd die zei, we missen er twee. De dag voor de babyborrel zat ik rustig op de wc toen Gert mij 6x had gebeld, en een bericht had gestuurd Bel mij terug!!! Niets vermoedend belde ik terug en daar kwam de boodschap, iemand die we goed kennen en het afgelopen jaar veel voor ons betekend had was plots overleden, 42 jaar. Daar stond ik dan, in mijn pyjama aan de grond genageld, tranen over mijn wangen, ik geloofde het niet. Ik dacht die belt straks terug ze zijn verkeerd geweest, maar helaas... 

Daar stond ik zondag op de babyborrel met een hoofd vol. Ik was dankbaar voor alle mensen die er waren en wat werd onze kleine man verwend. Ik bleef steeds naar het springkussen kijken of ik die twee van ons er tussen zag springen met rode kaken en zweet op hun hoofdjes van de pret en drukte. En dan moest ik steeds denken aan lil haar vriendinnetjes die hun papa hadden verloren, ik weet nog toen ze net op school zat ze thuis kwam en zei 'mama ik heb 2 vriendinnetjes en die lijken op elkaar, alleen weet ik niet hoe ze heetten', ik vond dat toen zo grappig hoe ze dat zei. Savonds was ik helemaal op en leeg, ik was zo trots op Ryan hoe hij het had gedaan die dag maar ik was ook zo kapot van verdriet dat onze twee andere kanjers er niet bij waren, en in mijn achterhoofd wist ik wat me die week te wachten stond.

Een klein jaar geleden stond hij met zijn vrouw bij de kist van Lil en Mike om afscheid te nemen, nu stonden wij aan zijn kist. Het riep zoveel herinneringen op van vorig jaar, en het bracht nieuw verdriet en vooral ongeloof, want wat is het leven eigenlijk vreselijk oneerlijk, en dan ben ik bang wie is de volgende? Ik stuurde hem nog een berichtje op messenger van de week en sloot af met de vraag of hij een dikke knuffel wilde geven aan mijn twee lieve schatten, ik hoopte zo dat hij terug zou sturen dat het allemaal niet waar was, en dat Lil en Mike ook weer terug kwamen.

Mijn tante zei gisteravond tegen mij, ' de mooiste bloemen worden altijd als eerste geplukt' en ze heeft gelijk, maar ik zou zo graag willen dat die mooie bloemen bleven staan tot ze uitgebloeid waren. Maar helaas hebben we dat niet te kiezen in het leven.

Ik heb toch even mogen proeven van het positieve gevoel, wie weet duurt het de volgende keer iets langer voordat ze hem afkeuren.

Mijn lieve kanjers!!!! 

Wat ben ik trots op jullie, maar ik mis jullie zo verschrikkelijk en zou gewoon willen dat jullie weer terug waren bij ons. Maak maar veel plezier daarboven!

Dikke knuffel en kussen mama